اپیدمیولوژی بیماری انسداد مزمن ریه در بیماران بستری

چکیده مقدمه: بیماری انسدادی مزمن ریوی یکی از علل اصلی مرگ و میر در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته است که میزان مرگ و میر ناشی از آن در حال افزایش است. هدف از این مطالعه بررسی توزیع فراوانی عوامل خطرساز (chronic obstructive pulmonary disease )copd و تأثیر آنها بر شدت بیماری در بیماران بستری در بخش داخلی بیمارستان های شهید صدوقی و شهدای کارگر یزد است. روش مطالعه: مطالعه از نوع توصیفی است و نمونه ها، به روش case series جمع آوری شده و شامل بیماران بستری در بخش داخلی این دو بیمارستان در طول سال 1385 و به تعداد 300 نفر می باشد. نتایج: 34/81% از بیماران مرد و 66/18% زن بودند. بیشترین توزیع فراوانی در گروه سنی 74-65 سال بود(34/41%). 7/18% تنها ریسک فاکتورشان سیگار بود6/43% تنها ریسک فاکتورشان شغل مرتبط(کشاورزی،نانوایی،مقنی،معدن کاری، کارگر صنعتی و نساجی) و %35 هر دو ریسک فاکتور را داشتند. 7/2% تنها ریسک فاکتورشان بیماری زمینه ای(آسم، آلرژی، سل،سابقه تماس با مواد شیمیایی و جنگی) بود. 55% بیماران تنها یک ریسک فاکتور داشتند. 7/77% بیماران شغل مرتبط با copd داشتند. شایع ترین شغل به طور کلی کشاورزی (3/52%) بود. ولی در مردان، کشاورزی(5/54% مردان) و در زنان نانوایی (4/46% زنان) بود. شایع ترین بیماری زمینه ای مرتبط با copd سابقه آلرژی (3/9%) بود. تعداد ریسک فاکتورها و طول مدت شروع علایم بیماری دو فاکتوری بودند که بر شدت بیماری بر اساس معیارهایgold ، تأثیر مستقیم داشتند. در حالی که نوع شغل، ریسک فاکتورهای مختلف به تنهایی و جنس بر شدت بیماری اثری نداشتند. میانگین fev1 در دو جنس تفاوت معنی داری نداشت(57/16±74/35). هیچ یک از بیماران اسپیرومتری مرحله 1 نداشتند. نتیجه گیری : سابقه شغل مرتبط با copd نسبت به سایر ریسک فاکتورها در هر دو جنس از فراوانی بیشتری برخوردار بود(در مردان کشاورزی و در زنان نانوایی) که اهمیت بالای مشاغل مرتبط با copd در بروز بیماری و لزوم توجه بیشتر به این گروهها را نشان می دهد. بیش از نیمی از بیماران سابقه مصرف سیگار داشتند که انجام اسپیرو متری در این گروه جهت غربالگری توصیه می شود. علیرغم اهمیت بالای عوامل خطرساز در ایجاد بیماری هر کدام از آنها به تنهایی تأثیر قابل ملاحظه ای بر شدت بیماری ندارند ولی ترکیب این علل باعث تشدیدآن می شود. با افزایش زمان بیماری و در نتیجه تشدید آن نیاز به مراقبتهای درمانی جدی تر و برنامه های بازتوانی و حمایت های عاطفی خانواده و اجتماع بیشتر می شود.